FİLİSTİNLİ ÇOÇUK VE ASKER

Filistin’de bir çocuk sol eli kaldırmış israil’li bir askere “sen kimsin?” diyor ve asker sadece çocuğa bakıyor.

Çocuğun yüzündeki ifade “ne istiyorsun benden, yeterince can almadın mı, bunca ölüm yetmez mi?” diyor asker sadece çocuğa bakıyor.

Çocuğun bu isyanı bu direnişi karşısında asker sessiz, suskun.

Çocuk uzaklaşıyor, uzaklaşıyor, uzaklaşıyor ve yerden bir taş alıyor askere fırlatıyor daha taş askere gelmeden askerin silahından çıkan mermiler çoktan çocuğun ciğerlerini paramparça ediyor.

Ve taş askerin sadece ayağının dibine düşüyor.

Çocuk isyan ediyor, direniyor ve ölüyor.

Asker susuyor, susuyor, susuyor ve ateş ediyor öldürüyor.

Taş ve silah olmuyor, olmuyor, olmuyor.

Askerin taşa taşla cevap vermesini bekliyor çocuk çünkü bunu oyun sanıyor.

Oysa asker oyun oynamıyor çekiyor, vuruyor ve öldürüyor.

Çocuk bunu oyun sanıyor, oysa bu oyun değil.

Asker bunu görev sanıyor, oysa bu görev değil.

İsyan, direnme ve ölüm ve öldürme.

Çocuk bunu oyun sanıyor, asker bunu görev sanıyor.

Oysa bu oyun değil, oysa bu görev değil.

HASAN HÜSEYİN BEYDİL

09.03.2012